Wag mo akong i-pressure please!!!

So, what's next for me? 

Ang dami kong gustong gawin. Gusto ko mag-trabaho, gusto ko mag-aral ng culinary, gusto ko mag-workout palagi, gusto ko lang magpahinga muna, gusto ko mag-aral mag-swimming, gusto ko mag-tennis, gusto ko mag-boxing, gusto ko mag-muay thai, gusto ko kumain nang kumain, gusto kong matulog hanggang hapon palagi, gusto kong tumakbo sa Kennon Road papuntang Baguio, gusto kong pumunta sa America, gusto kong magpunta ng Europe, gusto kong makita si Roger Federer at Maria Sharapova, gusto kong umalis ng bahay, gusto kong mag-isa, gusto ko lumayo sa mga magulang ko, gusto kong maging independent, gusto kong mag-drive mula Luzon hanggang Mindanao. 

Love is like an onion... because it makes me cry

It's been two months now since the story "Panyo" of Maalaala Mo Kaya (an ABS-CBN show) was aired in television. And until now, I still can't believed what just had happened to me that day, March 17, 2012.

March 17, 2012 (Saturday) 

I was in my dorm, bothered. 

You Jump, I Jump.

Well, it's my very first time to watch this movie in full. Napanood ko na to dati pero some part pa lang, hindi buong-buo. Hindi naman ako fan ng mga love stories like this pero this one, sobrang tama sakin. Iba ung tirada eh. 

I usually don't blog movies about my personal reviews coz I'm not that good in criticizing films (I'm not a film expert) but this one, sa sobrang lakas nung impact niya sakin napaisip akong mag-blog ng personal review ko dito. So I think this is it, this is the ultimate love story at all times. 

Ung pakiramdam kasi na kahit na anong tigas ng puso mo, when really you watched this, sigaradong lalambot at lalambot to. Hindi ko alam. Or maybe I'm just speaking exaggeratedly but because I do believe that "Love conquers all", I was really caught by this epic movie. 

Hindi ko inexpect na 3 hours straight ang movie na to. Akala ko the usual movie lang, ung tipong matagal na ung 2 hours. Pero hindi, 3 hours pala ang tagal. Pero sa tagal ng movie na un, ni isang scene dun walang boring. I mean walang patapon na oras. Talagang bawal kumurap. Ganon siya kaganda. Lahat ng scenes talagang perfect, talagang pinag-isipan. Kaya walang duda na longest top grossing movie to! Grabe. So intense. 

Actually, wala talaga akong plan panoorin to. Sobrang biglaan lang kasi nakita ko siyang naka-save sa videos ng laptop ko then un sabi ko why not panoorin ko. Wala naman ako ginagawa and gagawin. So might as well manood na lang ako ng movie. Sunday kasi today kaya no class and no money already to watch movie sa movie house. Ayun! Sa dorm ang bagsak ko. And isa pang reason kung bakit di ko pa napapanood itong movie sa laptop ko, kasi ipapalabas ulit siya sa April 16 I think, di ako masyado sure, kaya balak ko panoorin siya in 3D. Para mas feel mo ung action diba?

Then after watching the movie, sobrang gutom na gutom na ako dahil past lunch na un at hindi pa ako nagbbreakfast and lunch. Pero okay lang coz I'm really satisfied. Tipong nabusog na ako sa movie di na kelangan kumain ung tipong ganon.

At ung sobrang tumatak talagang scene sa akin is ung nakasakay na si Rose sa boat pababa ng ship para i-save sila sa sinking Titanic, tapos si Jack naiwan sa ship dahil nga mga bata at babae lang ang mga mauunang ililigtas, tapos tong si Rose naman pa-bida, biglang tumalon pabalik ng ship para balikan si Jack. Tang ina niya! Sa gitna ng lahat lahat, hindi na niya iniisip ung safety niya kundi ung love niya para kay Jack gng mas pinili niya. Ung feeling na di niya kayang mabuhay nang hindi kasama si Jack at mas gugustuhin pa niyang mamatay na lang sila na magkasama kesa mabuhay nang magkahiwalay. Puta! Grabeng pagmamahal naman un. 

Sana nga talaga may true story na ganito. At kung meron man, bow po ako sa inyo. Dahil ako, di ko pa nae-experience ang may magmahal nang sobra. Kung may nagmahal man, di siguro ung katulad nila Rose and Jack. Na when you jump, I jump. Tang inang true love yan. Bakit ka ganyan. Ayaw mong magpakita sakin. Magpaparamdam ka nga tapos mawawala lang din. Paasa ka! 


Well actually, hindi naman ako nagmamadali sa true love na yan. Dahil I believe na it will come at the right time, at the right place, and at the right person. I can wait. I can really wait. 

02-26-2012

A Big Day for me Tomorrow!

Bukas, isang malaking desisyon ang gagawin ko sa buhay ko. Sobrang tagal kong pinag-isipan at pinag-ipunan. Pinag-ipunan ko ng lakas ng loob at tapang ng hiya. Knowing me, I really don't do this thing. Pero anong mangyayari kung di ko to gagawin? Wala namang ibang way na alam kong mas makakabuti sa nararamdaman ko. Ito lang, itong pigil-hiningang gagawin ko. Wala rin akong alam na ibang reason na makakasama sa akin o sa amin ito, dahil ang totoo, ito ang tama. Para matapos na ang lahat ng paghihirap ko, at paghihinala niya, aamin na ako. Eh anong magagawa ko, un talaga ang totoo.

TIME? I think naman na ang oras ay sobrang sapat na para gawin ko to at sabihin kung ano ang nararamdaman ko. I know, I sound jologs, pero what can I do? Un talaga ang totoo eh. I waited so long and I think 3 years are already enough. Imagine, for 3 years, I didn't do anything. Isa akong tanga dahil sinayang ko lang ang panahon na un. Pero this time, I won't waste any single of it. Pucha, maikli lang ang buhay no. I never know, baka bukas patay na ako. Tapos di ko man masasabi sa kanya kung ano ang totoong feelings ko for her. Actually alam naman niya eh, it's just so happen na malabo. Malabo ang alam lang niya na may gusto ako sa kanya, malabo na kung siya lang ba talaga at malabo na totoo bang mahal ko siya. 

HOW? I don't have any plans on how I'm gonna say it to her. Wala ng plano plano! Kung ano masabi ko, un na. Bahala na kung ano ang mangyari. Magmumukang hindi ako sincere kapag praktisado eh. Tsaka di naman talaga pinagpa-practice ang mga ganitong bagay. It's spontaneous at kailangan natural lang. Ma-reject man ako o hindi, at least I take the risk. At least nasabi ko sa kanya na mahal ko siya. Pero sa totoo lang, mali ang reason na may at least eh. Mas tama siguro na hindi ko papayagang mawala siya ng paulit-ulit sa akin. Yung parang talagang ipaglalaban ko ung nararamdaman ko sa kanya. Kasi ganon naman talaga ang nananalo diba? Hindi tumitigil. Kaya kung meron man siguro akong plano ngayon, un ay ang hindi tumigil na mahalin siya. Dahil ganun ang true love! Patibayan kami kung sino ang bumigay, siya ang talo. Kung bumigay siya, well akin siya! :">

GOOD LUCK! Oh men. This is it. Magkikita kami bukas 3PM! I don't know how to start the conversation pero basta! Bahala na kung ano ang mangyayari. I'm just so confident na masasabi ko na this time, personally and OFFICIALLY, kung ano talaga ang totoo. Na I love her! :">

07-14-2011

Takbo Laban sa DROGA: San Jose City LEG

I think this is the second running event/ fun run that will be conducted here in San Jose, Nueva Ecija. Syempre, parang medyo mahirap mag-organized ng mga ganitong klase ng event lalo na pag maliit lang ang isang City. Pero ang San Jose, nakapagpa-run ulit. WOW! Pero I think this is a provincial activity eh. So pwedeng-pwede nga talaga.

I'm so excited joining this running event. Syempre municipality ng San Jose ang organizer so I must join here. Dapat lang! Sa dami-dami ba naman ng run this May mas pipiliin ko pa bang tumakbo sa ibang lugar kesa dito eh andito na mismo ako ng San Jose. Oh diba? But of course, that's not the only reason why I'm very eager to join this run. I like this run because of its venue! Fresh air compared to Manila's and the view of palayans and bukids around San Jose are very nice. And of course new people that I'm going to meet there diba? Pero mukang madami naman ako makakakilala. Syempre, kababayan eh!

I already planned my work-out and training for this event. I only have two weeks to train for the half-marathon I'm going to joined. I need to lose weight on my upper body. I'm 82 kgs. now, and I'm targeting 75 kgs. Whew! I'm starting to cut those fatty and salty foods and the sweets that I'm obsessed with. Oh men! I can survive this! No chocolates? WTH! Though it's only for two weeks time, it's already prostrating me! Whew! And of course, the legs I'm working on it na!!! No pain, no gain!!!

This is my work-out plans for this week. I already started training yesterday (Monday) and it took well naman. Unfortunately today (Tuesday), I couldn't jog this morning because of PUYAT the night before. Kaya I reschedule ny Tuesday's training tomorrow (Wednesday) and so on. KAYA TO!!! =))

TAKBO LABAN SA DROGA: San Jose City LEG

@ San Jose City, Social Circle (KEG-KEG)

May 28, 2011 (Saturday); 5:30AM

Race Categories: 

• 3K (Kiddie Run & Fun Run)
• 5K
• 10K
• 21K 

PISO REGISTRATION ONLY!!!

This are the maps of the following events:

3K ROUTE

5K ROUTE

10K ROUTE

21K ROUTE

Hey guys!!! Mga San Josenians out there, sali na kayo!!! See you there. 

05-17-2011

I almost lost my Phone!

Last Wednesday (April 27, 2011), pagkauwi namin ni Mama galing ng SM Rosales, nagpunta kami ng Perya. Well, wala naman talaga kaming balak magpunta dun ni Mama, sumunod lang kami dahil andun ung mga pinsan ko. Ayun, kahit pagod, sumunod kami.

Sumakay kami sa mga rides - Cable Car (San Jose version), Octopus, at Roller Coaster. Last ride namin ung roller coaster. After nun, I checked my pocket and I noticed na wala dun ung cellphone ko. So sinabi ko agad kila Mama and Tita na nawawala ung phone ko. We checked the roller coaster ride, dun sa inupuan ko, kung andun ung phone ko. Pero WALA! Pinatigil namin ung ride just to checked the railings and the field kung san nakatanim ung roller coaster. Inikot namin the whole thing pero WALA talaga kaming nakita. Then we went to the Octopus ride para tanungin, WALA din daw. And finally sa Cable care, and un wala rin. We're all hopeless and stressed out na sa nangyari. What we do is, we just keep on calling and calling my phone hoping the person who got it will answer the call. Almost 20 times, we tried pero walang sumasagot. Di siguro alam nung nakakuha kung paano sagutin. It has lock code kasi kaya mahirap masagot ung phone. Pero we keep on doing it until napagod na talaga kami and umuwi na. WALA! Ganon na talaga eh. Mama and I went home gloomy. Sige sa kanila na ang phone and stuffs pero akin na ang sim card. Syempre all my contacts were there at isa pa naka-line ung sim card ko, baka gamitin pa at ipantawag nang ipantawag. Well malaking hassle talaga ang nangyari. We all went there excited and very happy tapos tatapusin lang ng kabadtripan. Di ba nakakainis un! Nawala ka na sa mood, napagod ka na, tapos nawalan ka pa ng telepono. PUCHA!

When we arrived at home, tinawagan ko ulit ung phone ko at nag-riring pa siya. Mga after 5 seconds, sinagot ung call ko. (LANDLINE GAMIT KO) Tapos "Hello" lang ako ng "Hello". Ayaw niya sumagot, tapos parang may nag-uusap pa. At naririnig ko pa ung mga rides na umaandar, meaning nasa PERYA pa ung nakakuha ng phone ko. Then I gave the phone to Mama para siya ang makipag-usap. Ayaw pa rin nung tao kausapin kami. They hung up the phone at kami salita lang ng salita. Tapos si Papa naman pinakausap namin. AYAW pa rin. Then sabi ni Mama tumawag daw ng pulis. Okay sige.
Bumalik kami sa PERYA, kasama ko si Papa. At ito na un. . .

First, pumunta kami sa Octopus ride ni Papa. Hindi na umaandar ung ride. Mga 11:45PM na rin kasi un eh. Baka konti na ung tao. Nag-uusap ung mga tao na bantay dun sa Octopus, tapos nung nakita nila ako parang may GULAT sa mga muka nila. Mukang di nila ako ine-expect na babalik sa ulit ako sa kanila. I asked them again kung may nakita na sila na cellphone. (KASAMA KO SI PAPA) Siguro they're not expecting na magsasama ako ng iba. Eh malaki pa katawan ni Papa. Inakala siguro nila na PULIS si Papa. (MALAKI TYAN EH :p) Tapos bigla nilang itinuro ung bahay sa likod ng Roller Coaster ride. At doon daw kami magtanong. Pinuntahan naman namin, sinamahan pa nga kami nung lalaki na pinagtanungan namin eh. Isang buong pamilya ang nakatira sa bahay. Tapos dun sa naka-usap namin, matandang lalaki (SIYA ATA ANG LOLO), sa kanya kami nagtanong. Tapos nun, ipinakita niya ung phone. At BOOM! Un na nga ang cellphone ko. Puta! Ang saya saya ko nung nakita ko ung telepono ko. Bulok na to, OO, pero importante naman mga laman kasi nito. Mas importante pa to sa buhay ng mga pusang pinapakain dito sa compound namin. Mahal ko kaya to! Grabe! Alam mo ung feeling na pwede mo na ituloy ang pag-HINGA mo nang malalim? Tapos pwede ka magmura ng "Tang ina! Ang saya ko. Gago!" At pwede mo na sabihing, "Sa wakas, makakatulog din ako ngayong gabi. At gigising nang nakangiti dahil sa nangyari." Grabe ang nangyaring to. Walang tatalo.

The leather case of my phone was forced to removed by the Manong. Pinag-interesan pa, eh mas bago pa ata cellphone ng anak mo kesa sa akin. Di ka na nahiya sa mga anak mo, nakatingin pa sila nung kinuha ko ung cellphone ko sayo. Maniwala ka na lang dito ..|.. Karma dude!

04-30-2011

CLOSE to my Final Say

Do I need to say more? I think, I said it already naman na eh. I all said it na. And kung uulitin ko na naman, medyo nakakasawa na ata. Dahil sa paulit-ulit ko na lang sinasabi, at iisa lang naman ang pinupunto ko.

Nakakasawa na rin kasi. Or mas maganda bang sabihin na, NAKAKASAWA NA KASI?

I decided to stop the communication! Di na ako nagtetext, di na ako tumatawag, at totally wala ng pakiramdaman. Just to try lang. Dahil wala din naman nangyayari eh. Magtetext ako sa kanya, I received no replies. O kahit isang text nga wala eh. I tried to make efforts naman para mapalapit ako sa kanya eh. Snack sa labas, watch movies, hatid sa sakayan, parking lot para sa car niya, at madami pa. Then after that un na. Wala na! Parang chewing gum na after kainin, TAPON. Sorry pero ganon ang nararamdaman ko eh. Sa lahat lahat ng efforts ko I didn't see any appreciation from you. "Thank You" meron, pero is it enough? I think sa inyo OO enough na un. Pero sakin medyo kulang eh. I need more sincere and more deep Thanks. I think my mistake was I expect too much from you. I expect na may mabubuong something sa atin. Pero I'm wrong. Wala naman pala. I think I'm more special sa mga pumoporma sayo, pero hindi pala. We're all in the same level. Kung close tayo, close din pala kayo. Kung minsan sweet ka sakin, sweet ka din pala sa kanila. Well, ganon talaga eh.

AND NOW, WHAT HAPPENED?
Recently lang, mga last week ata (not so sure), nagtext siya sakin. I don't know kung ako lang tinext niya. O baka naman GM lang un? Di ko alam. Pero mukang PM naman un para sakin. Siguro lang. Kasi di naman mukang ka-GM-GM ung text niya sa akin eh. I didn't replied. Wait! RIGHT AT THIS MOMENT HABANG NAGBO-BLOG AKO, NAGTEXT SIYA! "Goodafternoon =D" - yan ang text niya. Yan siguro medyo group message na yan. Hayyy! Wala lang. Siguro ngayon nakakaya ko na siyang tiisin na wag itext. Dahil wala rin naman nangyayari eh. Buhay nga naman talaga oh! SIGURO, ang feeling ko, kung kailan hindi na ako nagtetext sa kanya, tsaka siya naman ang magtetext. Ano un, namimiss lang ba niya ako or wala lang siyang katext or ayaw niya akong mawala sa kanya or gusto lang niyang masulit load niya? Hanggang kailan ganito? Gusto ko na rin mawala eh. Pero anong gagawin ko?

04-25-2011

3rd yr. 2nd sem. Grades!

Ang lahat ng pinaghirapan at pinaglaan ko ng oras ko buong semester ay nasuklian na. In English, all my hardships and hard works for the whole semester were already paid off. It was worth waiting! 

Happy and quite satisfied for my grades. DOSs were good but not so enough. Must study harder. Kulang pa sa buhok na susunugin. This coming 4TH YEAR, I promised to be more focused and more responsible in my studies. I can’t promise not to cheat, let’s all admit that it’s part of being a STUDENT, but I’ll try to be more discreet on cheating. Hahaha. Basta! Pag may quiz, aral. Pag may kodigs, wag na mag-aral! 

Pucha! Fourth year na ko. Good luck to us 4M2! Let’s strike out those tan lines this summer. Enjoy! 

04-03-2011

(justoomuch.tumblr.com)

04-14-2011